Midden in de nacht werd ik wakker...
Huilend...
Ik kon niet meer.
Het was klaar.
Ik was op...
Achteraf zat het er al een hele tijd aan te komen.
Ik liep op m'n tandvlees.
Sleurde mezelf door de dag.
Mijn energie was ver te zoeken.
Het potje was gewoon leeg.
Maar ik ging door, want "het gaat wel" en
"Ik ben gewoon aan vakantie toe" en "als ik een keer goed geslapen heb gaat het vast beter"...
Maar het ging niet beter...
Ik stond in de overlevingsstand.
Ik ging door op wilskracht,
omdat het moest,
omdat iedereen het deed,
en alle moeders zijn toch moe?
Dus ging ik door tot het echt niet meer ging...
Tot ik letterlijk omviel...
En alleen nog maar wilde blijven liggen...
Ik genoot niet meer van mijn werk zoals ik altijd deed, kreeg er geen energie meer van.
En als ik thuiskwam kon ik weinig hebben van mijn eigen kinderen...
Kon ik niet wachten tot het bedtijd was...
Mijn kinderen moesten het met de 'kruimeltjes' doen die ik over had, de rest had ik al weggegeven aan anderen...
En dat was voor mij een heel duidelijk signaal; nu is het genoeg!
Dit was niet wat ik wilde voor mijn kinderen,
voor ons gezin, voor mezelf...
En dat was de start van de weg terug naar mezelf...
Terug naar wie ik wil zijn, als moeder, als vrouw, als mens...
En ik ben nog altijd onderweg,
dat blijven we ons hele leven...
En het gaat met ups en downs, vallen en opstaan,
dat ís het leven...
De dag waarop ik viel, vond ik een stukje van mezelf terug.
En daar blijf ik altijd dankbaar voor...
💞
9 jaar geleden...
Het leek uit het niets, maar zo gaat het meestal...
Je hebt niet eens meer in de gaten dat je al tijden op de reservetank rijdt, tot je niet meer verder kunt...
Nu tank ik meestal op tijd weer bij, en probeer ik te zorgen dat de tank niet zo hard leegloopt.
Door steeds weer te voelen: hoe gaat het met mij? Wat heb ik op dit moment nodig?
Hoe gaat dat bij jou?
Image credit: getyourguide.com